Bij muzikale afleveringen over Italië, kan opera natuurlijk niet ontbreken; in deze aflevering staat een specifiek, en uiterst populair operagenre centraal; het belcanto, en kunt u een puur willekeurige, over-en minderbekende, maar prachtige selectie uit dit repertoire beluisteren, dat zijn grote bloeitijd in de eerste helft van de 19e eeuw beleefde.

Belcanto; "mooi zingen/schone zang", een zangstijl waarin de aandacht voor de klankkleur van de stem een bijzonder grote rol speelt. Vibrato is daarbij van relatief groot belang. De tekst van het gezongene staat daarbij op het tweede plan (uitspraak, interpretatie enzovoort) en het kenmerkt zich door een perfect legato, beweeglijkheid en een lichte manier van zingen, dit in tegenstelling tot de vaak zwaardere en krachtigere stijl van de Duitse opera.

In deze aflevering aandacht voor drie belcanto-grootmeesters; Gioachino Rossini (1792-1868), Gaetano Donizetti (1797-1848) en Vincenzo Bellini (1801-1835).
Na de Tweede Wereldoorlog beleefde de praktijk van het belcanto een heropleving dankzij met name, de sopranen Maria Callas en Joan Sutherland; zij bleken in staat om niet alleen aan de technische eisen van speciaal de coloraturen - melismatische versieringen - te voldoen, maar deze ook inhoud en diepgang te geven. Van deze vorm van ornamentiek, die helaas maar al te vaak wordt aangezien voor onnodige opsmuk en misplaatste virtuositeit, maakten zij een wezenlijk muzikaal bestanddeel. Het succes dat zij behaalden in dit repertoire leidde tot hernieuwde belangstelling voor het belcanto. Oa de Nederlandse zangeres Cristina Deutekom bouwde een wereldcarrière op met dit belcantorepertoire.

Enkele welbekende zangers en prima donna's, vermaard om hun belcanto zijn of waren oa,;Tito Schipa, Maria Callas, Joan Sutherland, Marilyn Horne, Alfredo Kraus, Edita Gruberová, Luciano Pavarotti, Montserrat Caballé, Cecilia Bartoli, Mirella Freni, Richard Tauber, Frederica von Stade en Juan Diego Flórez.

*Gioacchino Rossini (1792-1868) staat met een been in de klassieke traditie en met het andere in de romantiek. Op zijn 18de schreef hij zijn eerste opera en nadien schreef hij er nog 39 waarvan een groot deel nog steeds tot het ijzeren repertoire behoort. Hij is één van de meest productieve operacomponisten aller tijden die door vakgenoten al in zijn tijd als één van de belangrijkste componisten gezien. En nu, ruim 220 jaar later, heeft hij die status nog steeds. Bijzonder aan Rossini is dat hij de gave had om ‘functioneel’ te componeren: hij verzon aangename melodieën die langzaam opbouwen tot een uitbundig crescendo en die in ieders oor blijven kleven. Hij was bovendien een zakenman die goed kon onderhandelen, waardoor hij met zijn muziek een flink vermogen vergaarde. Rossini stond bekend om zijn joviale persoonlijkheid en was niet voor niets de man van de komische opera’s. Latere diagnoses wijzen echter uit dat hij niet zo luchtig in het leven stond als sommigen denken. Hij leed jarenlang aan depressies en slapeloosheid. Na veertig opera’s voor zijn veertigste verjaardag te hebben geschreven, stopte hij opeens met het schrijven van opera's, en zette hij m.u.v. orkest en kamermuziek niet veel meer muziek op papier. Nadat hij een korte tijd in Wenen woonde, en daarna weer in Italië, verhuisde Rossini naar Parijs waar zijn magnum opus, Guillaume Tell, zijn eerste en enige grande opéra werd en waarvan de beroemde ouverture tot schoolvoorbeeld voor de 19de-eeuwse romantische opera-ouverture zou uitgroeien. Na Guillaume Tell schreef Rossini geen opera’s meer. Hij had genoeg geld verdiend om zich de rest van zijn leven geen zorgen meer te hoeven maken. Rossini hield veel van luxe en reisde heel Europa rond. Hij hield ook veel van overdadig eten en moet een fantastische kok geweest zijn. Een aantal koks heeft een aantal van hun gerechten op Rossini geïnspireerd, waarvan de Tournedos Rossini (een luxueus vleesgerecht met foie gras, truffel en Madeira), het bekendste is dat naar deze de smulpaap is vernoemd.Hij werd aanvankelijk in Parijs begraven maar in 1887 werden zijn resten bijgezet in de Santa Croce kerk in Florence.