Efkes Luisteren (3 december 2020)

- Door Artiest Luc Vaesen -

En plots is tie daar. De winter, de wind, de regen en de kou. Hij sluipt altijd zo stil het jaar binnen, de kille winter.

Het begint met een paar gure herfstdagen, dan weer een zonneke. Ze wisselen elkaar een beetje af die twee, alsof ze verlegen dansen met elkaar alvorens te verdwijnen in een diepe winterslaap. De weken rijgen zichzelf aan elkaar en plots loop je op een late ochtend buiten en is het gewoon winters koud. IJskoud. Waar zijn de mooie dagen gebleven. De lange zwoele avonden. Soms wel te warm. Te heet. We hebben het allemaal gehad dit jaar, maar de kalender klopte dit jaar niet met een aantal jaarlijks terugkerend taferelen, feesten, festivals en evenementen. Grote gebeurtenissen waren er dit jaar ineens niet. Pinksteren, Koningsdag, De Brabantse dag. Het zijn toch evenementen die op een of andere manier gewoon in je agenda staan, zonder dat ik ze erin heb gezet. Ze zijn er gewoon. Maar niet dit jaar. Dit jaar niet. En sommige hele kleine dingetjes, bijeenkomsten… ineens werden ze bijzonder. Ineens kregen ze een plek en moment dat ik niet snel zal vergeten. Kleine ontmoetingen die ik in een ander jaar niet zo zou gehad hebben. Kleine ontdekkingen die hier in de regio al jaren zijn zoals ze zijn, maar waarvan ik van het bestaan niet kende.

Nu de natuur ons een beetje dwingt – misschien is dat wel de functie van de winter - binnen bij de kachel, een beetje naar buiten door het glas te turen. En de slapende, droge takken van de bomen ons in een beschouwende modus brengen. Nu kijk ik terug op de kleine bijzondere momenten van het afgelopen jaar. De kleine parkjes. De lieve woonerfjes. De grasveldjes bij de rusthuizen, hier in de regio… Welke bijzondere ontmoetingen, bijzondere mensen. Welke bijzondere omstandigheden. Welke blijvende herinneringen me ook nu weer te binnen schieten. De muziek. De sfeer. De grappen… De lach op de gezichten van onze fantastische senioren. De lieve, mooie stagebegeleid(st)ers. Wat zijn ze mooi. Wat zijn ze jong. Zoveel welwillende vrijwilligers. Wat een bijzonder jaar. Wat een bijzondere tijden, waarin we dingen hebben gedaan die je anders niet zomaar zou doen. En dingen niet gedaan die anders zo vanzelfsprekend waren. 

Efkes Luisteren (19 november 2020)

Het is vreemd te merken hoe herinneringen werken. Sommige dingen, kunnen soms zo sterk in je geheugen gegrift staan, hoelang ook geleden, dat je ze nog exact voor de geest kunt halen. Je weet nog precies waar je was. Je weet nog precies waar je mee bezig was. Je weet nog precies met wie je was. Hoe jong je ook was toen ze zich voordeden. Het overkomt je één keer en de herinnering blijft voor altijd bij je. Als je eraan terugdenkt beleef het moment bijna weer helemaal opnieuw.

Ik heb het over mijn eerste keer dat ik in aanraking kwam met… het Franse Chanson. En meer in het bijzonder met niemand minder dan… Charles Aznavour. Zijn prachtige muziek, zijn prachtige stem, zijn -toen nog voor mij onverstaanbare -teksten. Pas veel later, mede omdat ik me mocht gezegend voelen met zeer geduldige (en prachtige) leraressen Frans, leerde ik de teksten een beetje begrijpen en mocht ik ook gaan snappen waar deze schitterende liedjes over gingen.

Maar even terug naar dat eerste moment. Ik was amper elf en mijn vader had bedacht dat het wel een leuk idee was om mij op ‘accordeonles’ te sturen. Niet via een of andere moderne muziekschool. Nee… gewoon, zoals dat ging bij ons in het dorp, via iemand die hij kende die weer iemand kende die accordeon speelde. En die zou mij dat gaan leren. Elke woensdagavond. En dus toog ik wekelijks, meestal met de moed in mijn schoenen, want alle begin is moeilijk, naar de betreffende man een paar straten verder op in het dorp. Hij had al snel door dat nootjes lezen en die dan spelen niet zo mijn ding was. Maar hij had ook heel snel door dat als ik het een paar keer beluisterd had, ik al vrij snel snapte wat de bedoeling was en het deuntje of liedje dan vrij snel kon ‘naspelen’.

De beste man was getrouwd. Had een lieve vrouw, die halverwege de avond altijd even een glaasje limonade kwam brengen en dan ook snel weer uit de huiskamer verdween. Mijn accordeonleraar rook altijd naar… sigaren. Dat was niet zo vreemd, want hij rookte ook altijd… sigaren. Zodanig vaak en veel dat van nootjes lezen sowieso geen sprake kon zijn, want ik kon het betreffende muziekboek amper zien door de blauwe walm die hij onaflatend produceerde. Laat staan dan ik kon lezen wat er in het muziekboek stond.

Tijdens een van de limonade momentjes -de arme man moet de wanhoop ook nabij zijn geweest i.v.m. het uitblijven van enige vordering in mijn accordeonspel- liep hij naar een grote kast in de woonkamer die volstond met Lp’s. Heel gewichtig zei hij: “Kijk… ik zal je eens laten horen wat voor ‘andere’ muziek je met een accordeon ook kunt spelen’. Hij pakte een prachtige ogende LP uit de kast en opende de glazen deksel van zijn ‘stereo-muziekinstallatie’. Bij het omzetten van een grote schakelaar lichtte het apparaat op als een kerstboom. Hij legde de plaat op en stelde gewichtig de arm met de naald in op een liedje op deze LP.

We luisterden naar… Charles Aznavour. Ik had geen idee waar de beste man over zong. Ik had geen idee dat je akkoorden en melodieën ook op deze wijze achter elkaar kon/mocht zetten. Ik was er helemaal door aangedaan. Ik vroeg aan mijn accordeonleraar of hij me dit liedje wilde leren spelen. Hij keek me met grote ogen aan en zei: ‘… weet je dat zeker? Het is geen makkelijk nummerke”. Ik knikte eigenwijs dat ik dit wilde (en niets anders). 3 weken later speelde ik Charles Aznavour en wel deze titel in het YouTube filmpje van vandaag.