Efkes Luisteren (28 januari 2021)

Ik probeer over het algemeen wat afstand te houden van de dagdagelijkse actualiteit en alle voor- en nabeschouwingen in ik weet niet hoeveel nieuws- en praatprogramma’s waar je mee wordt overstelpt vandaag de dag. Iedereen die elkaar maar zit na te praten om maar zo lang mogelijk in beeld te kunnen zijn. Het is niet mijn ding. Laten we het daar maar op houden. Maar ook ik kan natuurlijk niet om de actualiteit van de afgelopen dagen heen. De verschrikkelijke beelden van totaal zinloze oproer en vernielingen in ons mooie en gemoedelijke Brabant. Zelfs in mijn thuisstad Eindhoven zowaar.

Mijn korte interpretatie van het geheel – ‘t Is maar een bescheiden mening, want ik heb de waarheid ook niet in pacht: “Kijk… we leven met ca 16 miljoen mensen in een klein land. We wonen, werken, recreëren en rusten relatief dicht op elkaar. We hebben dus heel veel en vaak, gewild en ongewild met elkaar te maken. Dat is het kenmerk van wonen en leven in Nederland. Van die 16 miljoen mensen heeft ieder zijn eigen overtuigingen, gewoontes, waarheden, normen en waarden en… dromen. Da’s logisch. En daar is gelukkig heel veel ruimte voor in Nederland.

Ik kan tegen de buurman of een kennis in de kroeg zeggen dat ik het niet met hem eens ben. Ik kan vinden en uiten dat ik het niet prettig vind als deze of gene iets doet waar ik echt last van heb. Ik kan en mag dat allemaal aangeven, zonder dat ik bang hoef te zijn gearresteerd of gemolesteerd te worden. Ik kan en mag een wildvreemde op straat aanspreken en hem een compliment geven over zijn mooie outfit, zijn fiets of zijn auto. Ik krijg er meestal een glimlach voor terug. Dat kan en dat mag allemaal!” Ik meen, in mijn wellicht enigszins naïeve benadering van de wereldproblematiek, te mogen stellen dat 99,99% van al die 16 miljoen mensen die in Nederland wonen, daar net zo over denken en meestal daar ook naar handelen. Maar ik weiger me over te geven aan angst en verschrikking van wat een heel klein groepje zielige lui, ik noem ze voor het gemak maar even oproerkraaiers, op dit ogenblik van mijn stad, mijn heerlijk Brabant of mijn part van Nederland meent te moeten maken. Het maakt me niet uit welke kleur, rang, stand, achtergrond of opvoeding je wel of niet hebt. Werkelijk helemaal niet. Een mens is een mens en daarmee uit. Maar… welke overtuiging je er ook op nahoudt, je hebt overal geleerd, waar dan ook ter wereld dat je van andermans spullen afblijft. Dat je niet zomaar moedwillig dingen kunt vernielen en dat er meer is in de wereld dan alleen maar je eigen kleine beperkte egocentrische leefwereldje. Zo… da’s er alvast ff uit…

In alle deze confronterende nieuwsberichten zie ik gelukkig ook mooie dingen ontstaan. Geïnitieerd door de 99,99% van de 16 miljoen mensen die gewoon proberen een liefdevol en respectvol leven te hebben. Ik zie grote groepen vrijwilligers zich melden om samen met de stadsdiensten het puin op te ruimen. Ik zie steunbetuigingen aan getroffen mensen en ondernemers omdat hun zaak en hun droom aan diggelen ligt. Ik zie inzamelingsacties ontstaan waarbij massaal wordt gedoneerd. Ieder naar eigen vermogen en kunnen. Ik zie mensen elkaar een hart onder riem steken. En ik zie vooral, op die paar onruststokers na – want die hoor en zie je natuurlijk niet meer de volgende dag, daar zijn ze te laf voor – heel veel mensen die liefdevol aangeven dat we dit niet hoeven te accepteren.

Ik zie en lees de bereidheid van zovelen om onze buurt, onze stad, ons Brabant en ons Nederland liefdevol in te richten en te onderhouden. En te beschermen. Ik weiger me over te geven aan het idee dat het ‘de nieuwe tijd’ is waarin deze gedachte niet meer zou passen. Dat fijn en lief met elkaar omgaan ‘ouderwets’ zou zijn. Ik probeer niet boos te worden – hoewel ik het wel voel. We gaan ervoor zorgen dat we voor elkaar kunnen blijven zorgen. En iedereen die daar niet mee om kan gaan past niet in mijn leven.

Efkes Luisteren (14 januari 2021)

Een bijzonder goeie dag allemaal! Welkom ook in dit jaar weer in deze vaste rubriek: ‘Efkes Luisteren’. In elke editie van deze nieuwsbrief een leuk muziekje om te beluisteren. Ik schrijf 2021. Intussen realiseer ik me dat ik een nieuwe jaartal schrijf. 2021…

21 jaar geleden gingen we het nieuwe millennium in. Het is een cliché, maar het is echt zo: Naarmate je ouder wordt gaat de tijd echt sneller. Ik herinner me die jaarwisseling nog als de dag van gisteren. Het deed iets met me. Jaren ervoor hadden de media al bericht over het naderende onheil dat ons tijdens de jaarwisseling zou staan te wachten. Geen enkele computer was gebouwd op een jaartelling tot voorbij 1999. Elke computer en elk elektronisch apparaat zou op tilt slaan. Treinen zouden niet meer rijden, stoplichten zouden uitvallen, de verwarming in ons huis zou ermee ophouden en de elektriciteit en alle verlichting zou het loodje leggen. De kippen zouden van de leg raken en de koeien zouden geen melk meer geven… Ik moet bekennen, ik was er in die tijd niet helemaal gerust op. Ik herinner me nog 5 – 10 seconden na middernacht – de eerste klokslagen in het nieuwe jaar – ik stond op het Wilhelminaplein, mijn Wilhelminaplein in Eindhoven, waar anders – dat ik enigszins onderzoekend om me heen keek en met enige verbazing vaststelde: ‘Alles doet het nog”!

De straatverlichting bleef gewoon branden. De gevelverlichting van de kroegen en restaurants. Happy Newyear van Abba schalde voluit over de geluidsinstallatie, over het plein heen. Alles deed het gewoon nog. Het moment – de overgang van 1999 naar het nieuwe millennium was gewoon een overgang van het ene moment naar het andere. Niet meer, niet minder. De angst (of hoop) op grote veranderingen was in enkele luttele seconden in de kiem gesmoord. Met dat gevoel zat ik afgelopen 31 december ook een beetje in de eigen huiskamer. Een klein groepje vrienden over de vloer – regels zijn regels – en ik zat wat te mijmeren over wat de jaarwisseling en het nieuwe jaar zou brengen. Reden voor angst of reden voor hoop? Reden om vast te houden aan de veelal vervelende en beperkende dingen die in het vorige jaar (2020) zijn ontstaan en de angst dat dat zo blijft, of… hoop?

Hoop”: Het verlangen en de verwachting dat, ongeacht de huidige situatie, deze snel zal veranderen naar wat we zo graag willen. De kleine en grote ge-missen, voor ieder persoonlijk, voor iedereen net even anders, maar met één rode draad: Weg met de beperkingen. Weg met de afstandsregels. Weg met angst. Weg met de betutteling. Weg met het corrigerende vingertje. Weg met elke brave hendrik die zich ineens politieagent waant en anderen op straat gaat vertellen hoe ze moeten leven en lopen. Weg met de opportunisten die, ten koste van anderen allerlei verbanden verzinnen om hun aandacht, liefst via de media maar even te krijgen. Weg met de angst. Weg met de angst. En… weer hoop! Hoop op een mooi voorjaar. Hoop op een prachtige zomer. Hoop op de vrijheid om te kunnen rijden en reizen. Hoop op de festivals en evenementen. Hoop op terrassen en breeduit lachende kroegeigenaren. Hoop op klagende artiesten die altijd vinden dat ze te weinig werk hebben. Hoop op alle beroepsklagers, maar dan uitsluitend de beroepsklagers, die altijd wel iets hebben om onterecht over te klagen. Maar dan uitsluitend die groep, zodat ik weet dat als ik uitsluitend hen hoor, ik weet dat we eigenlijk niets te klagen hebben.