Efkes Luisteren door Artiest Luc Vaesen
Efkes Luisteren (29 juli 2021)
- Door Artiest Luc Vaesen -
Afgelopen zondag was ik als muzikant – De Marskramer te gast tijdens de paardenrennen bij renbaan Duindigt te Wassenaar. Ik had er al eerder gespeeld, maar het blijft een apart fenomeen. Je zou verwachten dat ‘een middagje naar de paardenrennen’ niet meer van deze tijd is, maar… dat ligt in Wassenaar wel anders… daar houdt men de traditie in ere. Zoals je van dat stukje van Nederland ook wel mag verwachten, niet waar… En inderdaad, het is een bonte stoet van oud-chique. Jurken, hakjes en hoedjes. Of zeg maar hoeden…. Maar daar waar dit jaren geleden ongetwijfeld hèt beeld zal geweest zijn, heeft hier de nieuwe tijd ook haar werk gedaan. Het resultaat is een bonte mengelmoes van oud en nieuw geld. Stijl- en smaakvol wordt kriskras voor de voeten gelopen door nieuw en goedkoop geld. Of geen geld. En daar tussendoor een aantal expats gezinnetjes die met de kinderen een keer naar ‘watching the horses’ gaan kijken. Al bij al precies het soort bonte kermis waar ik me als straattheaterartiest helemaal thuis voel. Ik krijg dan ook wel eens het beetje het gevoel dat ik het publiek ben dat naar een doorlopende voorstelling mag kijken.
Maar ere wie ere toekomt. Het gros is een cultureel wel opgevoed publiek en je kunt er mooie en bijzondere liedjes spelen. Ook het soort liedjes dat al jaren op mijn repertoire staat, maar wat je niet meer dagelijks hoort. Een publiek dat haar klassiekers kent, zeg maar. Noblesse oblige. Ik zie ze genieten en ik geniet van deze mengeling van allerlei pluimage. En krijg ook volop de waardering als ik daar spelend en zingend met mijn huifkarretje aan kom struinen. Daarom is ook voor mij een dagje renbaan/Duindigt altijd een dag waar ik me op verheug.
Het is prachtig, gracieus, charmant en een tikkeltje hilarisch bij elkaar. De soms wat oudere keurige en mooie dames, geflankeerd door nette heren in chique, dure paardenwedstrijd-oufit, met een kleinkind met een koptelefoon in zijn oren en een blikje Red Bull in zijn puberklauwen, die van opa een briefje van 5 euro in zijn handen krijgt gedrukt om ook eens een gokje te wagen. En opa vervolgens ongeïnteresseerd aankijkt van ‘wat moet ik hiermee’, deze fooi… Waarop opa dan zelf maar met zijn wedstrijdlijstje, wandelstok en briefje van 5 euro naar het gok-loket loopt, om de middag en zijn gezicht nog enigszins te redden… Ik hou van de mensheid, ik hou van de menselijke taferelen en geniet – ik kan het niet ontkennen- van dergelijk soort tradities die al dan niet met de moed der wanhoop in ere worden gehouden. En eerlijk is eerlijk, ik heb iedereen een leuke middag zien hebben. Misschien toch wel eens een aanrader… één keer naar Duindigt te Wassenaar en kijken hoe het ‘hogere volk’ een gemiddelde zondagmiddag doorkomt. Maar met een middagje ‘Hut van Mien Pils’ is natuurlijk ook niets mis…
Ook afgelopen zondag zelf een paar keer gespeeld, het liedje waar we vandaag naar luisteren… Peter Sarstedt over het wel en wee van een jonge, geraffineerde, ongetwijfeld mooie dame die zich ogenschijnlijk met het grootste gemak tussen de Parijse jetset beweegt… Ik wens je veel luisterplezier en weer tot over een paar weken.
Luc Vaesen (Troubadour/Artiest)
Efkes Luisteren (15 juli 2021)
- Door Artiest Luc Vaesen -
Een goedemorgen/middag iedereen. Hartje zomer. Medio juli… Ik kijk naar buiten zie een continue stroom van dikke, natte regendruppels plenzen op de verharde terrasvloer van mijn kleine stadstuintje. Echt zomers kan ik het niet noemen. T’is eigenlijk gewoon verschrikkelijk. En dan zit ik nog met mijn voetjes droog aan de keukentafel op de begane grond.
Hoe erg zijn de beelden die ik op TV zie in Limburg en andere delen in het Oosten van het land. T’is hier eigenlijk maar 3 kwartier rijden vandaan. Ik kijk er met huivering naar. Het gaat niet alleen om de ellende en de wanhoop die ieder die er mee te maken heeft de afgelopen dagen en nachten moet hebben gevoeld – en nog midden inzit, maar ook de nasleep daarvan. Ik probeer het me voor te stellen, maar moet bekennen dat mij dat niet lukt -omdat ik het zelf nooit heb hoeven mee te maken – je hele huis onder water. Als je je spullen al een beetje hebt kunnen redden, is de schade, het vocht, de geur en de herstelling een proces van weken zoniet maanden lijkt me… vreselijk…!
Ik zie live beelden op TV van plekken die ik zo goed ken, waar ik al zo vaak heb mogen spelen. Roermond, Hoensbroek, Valkenburg,… Waar ik zingend door de steegjes, langs de terrassen en over de bruggetjes hebt gelopen. En nu zie ik deze plekken die veranderd zijn in veelal kolkende wildwaterrivieren…. Het is onwerkelijk voor mij als kijker. Maar voor de mensen en bekenden ter plaatse is het de bittere werkelijkheid…. Ik leef met hen mee. Ik hoor net dat een rusthuis van 190 senioren gaat geëvacueerd worden. Ze zijn gelukkig allemaal veilig en droog gebleven, maar probeer het je, terwijl het buiten nog steeds met bakken uit de hemel komt – niet echt een dag voor een gezellig uitje- voor te stellen. Nee… we worden de afgelopen tijd – links- of rechtsom- niet ontzien. Ik leef mee met iedereen die het treft. Met iedereen die erbij betrokken is. Heel veel sterkte daar. Het doet me muzikaal denken aan een lied van Jacques Brel waarin het zijn ontzag en de kracht van de natuur in onze lage landen beschrijft. En daarmee ook duidt op de nietigheid van de mens in deze. Ik vandaag een versie horen van het nummer dat ik zelf een aantal jaren geleden op een vrij studio-uurtje eens opgenomen heb.
En ik luister in het licht van de huidige omstandigheden en de journaalbeelden op de achtergrond op een andere manier naar dezelfde tekst: “… dan Vecht mijn land, mijn vlakke land…”
Iedereen die ermee te maken heeft, heel veel sterkte daar!
Tot over 2 weken.
Luc Vaesen (Troubadour/Artiest)
Efkes Luisteren (2 juli 2021)
- Door Artiest Luc Vaesen -
Een bijzonder goeiemorgen/middag allemaal. Wat kan het leven er in een paar weken tijd toch heerlijk anders uitzien.
Zaten we een tijdje geleden nog allemaal thuis, max 1 of 2 bezoekers over de vloer, avondklok, lege pleinen, wachtrijen buiten bij de supermarkt. Nat en koud. Hoe anders is het nu… Het leven komt weer terug. Het leven is weer terug. Hoe vanzelfsprekend het ook lijkt. En ook hoort te zijn. Wat is het heerlijk… En hoe snel wennen we er ook weer aan. Een van de plekken waar ik op dit vlak een duidelijk ijkpunt heb gekregen is Alkmaar…
Dwars door alle Corona-maatregelen heen heeft de plaatselijke winkeliersvereniging er al die tijd voor gekozen om mij in de afgelopen maanden toch met regelmaat uit te nodigen om te komen spelen. Ik ben er hen zeer erkentelijk voor. Dat maakt dat ik doorheen die hele periode een soort van tijdlijn-video in mijn hoofd heb gemaakt van die plek en de situatie. De gesloten winkels, de kou, de leegte in hun prachtige en normaal oh zo bruisende winkelcentrum. Een paar weken later de afhaalregelingen, het winkelen op afspraak, de mondkapjes, de blauwbekkende winkelmedewerksters in de kou, achter hun ‘kraampje’ voor hun prachtige winkels, die niet toegankelijk mochten zijn voor publiek. Het plaatselijk horecaterras, met een koffiestandje. Mensen de rechtopstaand dan maar een beetje beteuterd hun kartonnenbekertjes-koffie stonden te ‘consumeren’. En toen, 4 weken geleden alweer. Er mocht weer wat meer. Alle winkels open. Terras een beetje… geen alcohol, geen eten. Maar alvast zittend aan een tafeltje, achter ‘spatschermen’ een kopje koffie…
En afgelopen weekend was ik er weer muzikaal te gast. Wat een dag, wat een sfeer, wat bruisende collectieve vrolijkheid. Geen uit de hand lopende brallende parkfeestjes taferelen, maar gewoon collectieve blijheid, tijdens het boodschappen doen. Vrolijke gezichten. Mensen die spontaan een dansje maken. Dezelfde winkelmedewerksters, die er een paar weken geleden nog als een Eskimo bijstonden, zingen nu luidkeels mee. Grote glimlach op het prachtige gezichtjes…. Jong en oud voelt het, beleeft het en laat het zien. De schaamte voor blijheid voorbij… en zo hoort het ook! Want voor blijheid hoef je je namelijk nooit te schamen… Het is een grondrecht. Het recht om blij te zijn. En ja… dat mag je laten zien. En oh jee…. Wat ik heb ik dat gisteren gezien en… laten zien.
Spontaan zette ik een deuntje in waar ik altijd heel
blij van wordt. Of als ik blij ben, moet ik altijd spontaan denken aan dit
deuntje… dat kan het ook zijn. Eigenlijk vreemd wat het nummer stamt uit de
tijd van de protestliedjes, de flowerpower, de anti-Vietnamdemonstraties, De
Bob Dylan look-a-likes…. En de coupletten zijn helemaal niet vrolijk. Maar het
refrein… is voor mij de essentie van wat ik dan voel. En wat ik gisteren weer
voelde… Ring-ring, ring-ring, I have got to sing.
Ik wens je een fijne zondag en veel blije momenten de komende tijd. Laat maar zien dat je blij bent. Het mag weer, het kan weer. Laat het maar zien. Diegenen die jou begrijpen gaan het herkennen. En geloof me… dat zou eigenlijk iedereen kunnen zijn.
En laat het deuntje maar lekker de hele dag in je hoofd klinken: “Ring-ring, ring-ring… I’ve got to sing!!!”
Luc Vaesen (Troubadour/Artiest)
