Efkes Luisteren door Artiest Luc Vaesen
Efkes Luisteren (14 oktober 2021)
- Door Artiest Luc Vaesen -
Afgelopen zondag was het de 2e zondag van oktober. Die staat voor een beetje elke inwoner van Eindhoven ongeschreven in de agenda. Elk jaar opnieuw. Iedereen weet het, iedereen is er, iedereen houdt er rekening mee. Je kunt het vergelijken met ‘de kermis’. Je weet in elke dorp of stad, als je er vandaan komt of lang genoeg woont en leeft, dat het x weekend van y maand “de Kermis” is. Zo geldt voor Eindhoven de 2e zondag van oktober… De Marathon. Een fantastisch sportevenement, hoewel ik – en de meesten van jullie zullen het al vermoed hebben- niet zo heel erg veel heb met sport heb. Maar met het ‘randgebeuren’ des te meer…. En dat was afgelopen zondag dus. Iedereen op de been, iedereen vindt zijn plekje langs de route of begint de dag met eerst even op TV meekijken op zondagochtend.
Uniek aan de Eindhovense Marathon is dat het einde van de looproute traditioneel door de drukste uitgaansbuurt van de stad gaat. Het Stratumeind. Een straatje met talloze cafeetjes, waar het op een gemiddelde zaterdagavond al heel leuk toeven is. Kun je nagaan hoe dat er op een zonnige zondagmiddag uitziet, op een stralende najaarsdag, met elke marathondeelnemer – prof of amateur- die daar doorheen komt rennen. Iedereen QR-code op zak en laten scannen als daarom gevraagd wordt. Aangemoedigd door een massa publiek. Je juicht voor bekenden, je juicht voor onbekenden. Je toont respect voor de deelnemers die er nog fris doorheen rennen. En je juicht nog meer voor diegenen die de laatste meters van hun monstertocht zowat kruipend aan het afleggen zijn. Het komt allemaal voorbij…. Juist. Daar komt dus iedereen naartoe. Het is een grote reünie. Er zijn talloze stadsgenoten of van ver daarbuiten die ik 1x per jaar tegenkom of 2x als ik carnaval ook meereken.
Het begint altijd met een biertje in de hand buiten, voor de kroeg… Deels een beetje kijkend naar de zwoegende marathon deelnemers die hun laatste kilometers aan het lopen zijn. Juichen voor vrienden en bekenden die de moed hebben om deel te nemen. En gaandeweg de middag verslapt de aandacht voor het deelnemersveld, en gaat het meer om de reünie. De bekenden en onbekenden die je al zo lang niet meer gezien hebt. En nog wat later op de middag trekt het allemaal een beetje naar binnen. De kroeg in. En dan gaan we traditioneel lekker muziek maken. Het is jaarlijks een van de leukste optredens van het illustere duo Peer & Luc (ondergetekende) in Café De Bierprofessor. What’s in a name? Biertje erbij natuurlijk… Kortom dan begint voor ons de marathon pas echt. Te kleine kroeg, te druk, te gezellig, te veel…. En elk jaar op maandagochtend vraag ik me daas een beetje af op het nou wel zo’n goed idee was om weer te proberen tijdens deze editie, mijn persoonlijke record nogmaals te verbeteren... Maar we blijven het proberen.
Voor diegene die erbij waren, fijn om jullie weer te zien!! Voor diegenen die er niet bij waren. Wellicht een suggestie voor de editie volgend jaar. Wanneer? De 2e zondag van oktober! En we luisteren naar Herman van Veen met een toepasselijk liedje.
Luc Vaesen (Troubadour/Artiest)
Efkes Luisteren (16 augustus 2021)
- Door Artiest Luc Vaesen -
Een goedemorgen/middag iedereen.
Moedertje natuur laat zich de afgelopen dagen van haar mooie, vergiffenis-volle kant zien.
Na alle gemopper, latente onvrede over van alles en nog wat, Corona-regeltjes, demonstraties voor en tegen, voor of tegen van alles wat, stoere klaagzangverhalen over handhavers, politiek, vaccinatieperikelen, reisbeperkingen, teststraat-verhalen en gedoe met personeel dat je tijdens een van de spaarzame terrasavonden iets te snibbig naar huis toe probeert te jagen, enfin… al dat soort aardse ongemakken, lijkt de natuur ons nu te vertellen: “het zij u allen vergeven… En omdat we dan toch allemaal zo ‘braaf en volgzaam zijn geweest, weliswaar onder protest, krijgen we nu even een paar dagen een cadeautje. Een ‘goedmakertje’. Ik zit, net als heel veel van ons, de afgelopen dagen dan ook te genieten van een nazomer zoals een nazomer hoort te zijn. Met de weemoed van een voorbije zomer in de lucht – je kunt het zelfs ruiken, je ziet het aan de kleuren van de velden en de vergezichten, de eerste mistige ochtenden, je merkt het aan de mensen, het publiek, aan de winkeliers en terraseigenaren, de kooplui achter hun mooie kramen… We zijn het gelukkig nog niet verleerd… Het gewoon genieten van de dag zoals die komt. Zo ook afgelopen zaterdag in het prachtige Barneveld. Een heerlijk stadje met rijke historie, een gezellig winkelgebied, mooie terrassen onder de schaduw van een prachtige kerk. Wat een heerlijke dag. Een zaterdag zoals een zaterdag hoort te zijn. Ik heb weinig mensen gezien die het daar niet mee eens waren.
En afgelopen zondag wees het kompas van mijn oude, maar vertrouwde bestelbus 180 graden de andere kant uit. Naar het heerlijke Vlaanderen. Onder de rook van Antwerpen, het gastvrije Merksem. Ik mag er al een aantal jaren optreden, afgelopen jaar niet afgelast maar… uitgesteld naar 2021. Afgelopen zondag dus. Fantastisch weer om onder een stralende zon te spelen en zingen voor onze Vlaamse vrienden.
En om gepast de nazomer melancholie niet ongemerkt voorbij te laten gaan, maar ook om te voorkomen dat we dat pas met bijbehorende liedjes doen als de wind, de regen en de vallende bladeren ons om de oren vliegen, en we derhalve meteen naar de fles of de pot met ‘anti-depressieva’ moeten grijpen, alvast een nazomer-liedje deze week. Een klassieker van Gerard Cox. Ik weet zeker dat ook jij er zijn jouw verhaal bij hebt. Je eigen herinneringen, je eigen anekdotes. Nu en vroeger…
En mocht ik iemand van jullie de komende dagen ergens tegenkomen, kom maar even naar me toe of steek maar even de duim omhoog. En jullie zijn gewaarschuwd. Je gaat ongetwijfeld een muzikale Marskramer tegenkomen die in opperbeste stemming verkeert…
Luc Vaesen (Troubadour/Artiest)
Efkes Luisteren (11 augustus 2021)
- Door Artiest Luc Vaesen -
We zitten alweer in de 2e week augustus… Midden zomer, maar ook al een heel eind ‘in’ de zomer. Buiten wil nog niet alles meewerken en is het (hier in Eindhoven) nou niet bepaald een zonovergoten zondag, maar meteorologisch is het zowat midden zomer. Het is een vreemd fenomeen. Ik praat er eigenlijk nooit over, maar ik heb het al zo lang als ik mij kan herinneren…
Heeft te maken met deze periode. Letterlijk deze tijd van het jaar waar we nu weer in zijn aanbeland. Ik stel me er nooit op in, maar betrap mezelf er elk jaar weer opnieuw op. Niet dat ik dan neerslachtig word, het is geen echte triestheid of droefenis, maar meer een soort melancholie die zich dan meester van me maakt. Een gevoel van het gaat best goed. Het is fijn buiten. Ik voel me goed in mijn vel. Ik kan overal weer heerlijk optreden en vermaak me uitstekend, en toch begint er dan iets te knagen. Het duurt meestal een ochtend ofzo vooraleer ik me er bewust van word dat het er weer is. En dan ineens schiet het me te binnen… Oh ja… Het is de eerste week augustus… En nogmaals, ik reken er nooit naartoe. Ben het eigenlijk elk jaar weer vergeten, maar iedere keer overvalt het me weer…
In de loop van de jaren heb ik geleerd om dan maar even een beetje te lachen met mezelf. Het is het idee van ‘Oh ja… Daar is tie weer’… ‘eerste weekje augustus…’ En elk jaar opnieuw, altijd ergens in de eerste week augustus…. Zolang als ik me al herinner. Maar geen zorgen hoor, niets aan de hand…. Het gaat ook altijd weer over. Maar zo’n typisch ‘zomerdipje’. Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat je elk jaar zo lekker naar de zomer en het zomerseizoen toeleeft. De koude, natte winter die verdwijnt. Het heerlijke voorjaar en alle kriebeltjes die daarbij horen. En dan juli, vol in de zomer. Heerlijke zomeravonden, zwoel, bruisend, levendig en het opleven van alles in iedereen die een beetje ‘seizoengevoeligheid’ in zich heeft. En volgens mij heeft elk levend wezen dat in meer of mindere mate…
En dan, zo vanaf augustus lijkt die verwondering van de ‘herontdekking’ van de zomer plaats te maken voor een soort gelatenheid. De zomer met al haar heerlijke kanten en taferelen lijkt vanzelfsprekend te zijn geworden. Het lijkt dan ineens of je de balans van het jaar al voorzichtig en vroegtijdig begint op te maken. Wat was de verwachting van dit jaar en hoever zijn we geraakt…. Zoiets. En het besef dat straks de dagen, de avonden en het jaar alweer langzaam gaan opkorten…. Dat overvalt me dan ineens…. Zoiets moet het zijn. Geen pessimisme, geen negatief gevoel, maar een gevoel van… ja melancholie. Dat op zich best lekker is. Ik heb geleerd me er niet tegen te verzetten. Ik laat het eigenlijk inmiddels in de loop der jaren maar een paar dagen over me heen komen. En kan er eigenlijk ook van genieten. Omdat ik het inmiddels herken. Dus ga ik me vandaag even ‘woelen’ in mijn ‘zomermelancholie’… De melancholie van het eerste, jaarlijks terugkerend eerste-weekend-van-augustus-mijmer-momentje… En daar hoort een heel fijn melancholisch liedje bij van Hugo Raspoet.
